Ένας από τους κορυφαίους των ισπανικών γραμμάτων, ο Μπενίτο Πέρεθ Γαλντός (1843-1920) θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του ρεαλισμού στον μυθιστορηματικό λόγο της πατρίδας του. Πολυγραφότατος, με μεστό λόγο, κατατάσσεται άνετα στους κλασσικούς της λογοτεχνίας, καθώς τα έργα του παραμένουν διαχρονικά.

Η Δόνια Περφέκτα (1876) είναι ένα από τα μυθιστορήματά του που δεν έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στα ελληνικά. Διαβάζοντάς το στην πρωτότυπή του γλώσσα, μαγεύτηκα. Όχι μόνο για τη διαχρονική του υπόθεση, για τα έντονα συναισθήματα που μου άφησε, για τη δυναμική των ηρώων που ακολουθεί μια πλήρως αριστοτέλεια λογική, αλλά και για τη μαεστρία του συγγραφέα που δείχνει ότι ξέρει να χειρίζεται τον λόγο και στην πιο εκλεπτυσμένη αλλά και στην πιο λαϊκή του έκφραση.

Καυστικός, χιουμορίστας, ειρωνικός, αλλά και άνθρωπος που ψάχνει βαθιά τα πάθη και λάθη της ψυχής, ο Γαλντός με τη δόνια Περφέκτα μάς προσφέρει ένα μυθιστόρημα που συναρπάζει.